Παρομοίασε ο Ιησούς Χριστός τον εαυτό Του μ’ εκείνον τον οικοδεσπότη ο οποίος, θέλοντας να πάει μακριά, άφησε στους δούλους και υπηρέτες του τα υποστατικά και την περιουσία του.
Σ’ άλλον έδωσε πέντε τάλαντα, σ’ άλλον δύο και σ’ άλλον ένα, σύμφωνα με τη δύναμη που είχε ο καθένας να τα εμπορευθεί και σύμφωνα με της ψυχής του το μεράκι. Κι εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα, πήγε και τα έκανε δέκα. Κι αυτός που πήρε τα δύο, τα έκανε τέσσερα, δηλαδή τα εδιπλασίασαν. Αυτός που πήρε το ένα, καθώς ήταν πονηρός και τεμπέλης, πήγε τό ’κρυψε στη γη, για να το παραδώσει στον αφέντη του σαν εκείνος γυρίσει.
Πέρασε καιρός πολύς … Θ’ αργήσει δηλαδή η Δευτέρα Παρουσία, αλλά θα γίνει. Ήλθε, λοιπόν, ο Αφέντης και κάθισε και ζήτησε λόγο από τους υπηρέτες του. Κι εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα και τά ’καμε δέκα, πήγε με χαρά και του το είπε. Κι ο Κύριος τον επαίνεψε και τον έβαλε στη Βασιλεία. Το ίδιο εκείνος που πήρε τα δύο.
Αυτός που πήρε το ένα, επήγε, και αντί να κατηγορήσει τον εαυτό του, καθώς ήταν πονηρός και τεμπέλης, είπε: «Κύριε, ήξερα πως είσαι σκληρός και παίρνεις από κει που δεν ορίζεις …», και τό ’να και τ’ άλλο.
Κι ο Κύριος του είπε:
«Έχω απαιτήσεις, έ; Το ξέρεις!… – Έχει απαιτήσεις ο Χριστός από μας τους Χριστιανούς, κλήρο και λαό, και δεν μας θέλει τεμπέληδες, ούτε πονηρούς – … Αφού ήξερες πως είμαι τέτοιος, έστω και έτσι που το λες, γιατί δεν πήγαινες τουλάχιστον να το βάλεις στους τραπεζίτες, δηλαδή να βρεις ανθρώπους να σε οδηγήσουν αφενός, ή αν έχεις χάρισμα θείου λόγου, να κηρύττεις αυτόν στους ανθρώπους, και να αυξηθεί το καλό στις ψυχές που είναι στο σκοτάδι, να γίνουν και αυτοί Χριστιανοί, και να αυξηθεί το τάλαντο του θείου λόγου που σου χάρισα;».
Και τότε έβγαλε απόφαση ο οικοδεσπότης, να του πάρουν το τάλαντο, να το δώσουν στους άλλους που έχουν – κι όποιος έχει και το καλλιεργεί, θα πάρει και των άλλων που δεν το καλλιεργούν – και τον δούλο να τον ρίξουν στην αιωνία κόλαση. Γιατί, εκείνος που δεν αγαπά τον Θεό, δεν αγαπά τον άνθρωπο και δεν είναι δραστήριος και επιμελής, έχει αποκοπεί από αυτή την ομορφιά από μόνος του. Κι είναι δυστυχής και του ανήκει η αιώνια τιμωρία, «εκεί πού ’ναι το τρίξιμο των δοντιών και το κλάμα το ατελείωτο».
Κι ο Κύριος, θέλοντας να καταστήσει προσεκτικούς τους Μαθητάς και Αποστόλους και όλους τους Χριστιανούς, είπε:   «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω».
«Κι αυτός που έχει αυτιά πνευματικά και ακούει, ας ακούει αυτά τα πράγματα και ας παίρνει το αληθινό και βαθύτερο νόημά τους».
Μας θέλει, δηλαδή, ο Κύριος να είμεθα όλοι, κλήρος και λαός, δραστήριοι, εργατικοί κι επιμελείς. Τότε κι εμείς θα πετύχωμε, κι ο Κύριος θα έχει άφατη χαρά και θα μας βάλει στον Παράδεισό Του.
Ποιά είναι τα χαρίσματα.
Το ότι γεννηθήκαμε από Ορθοδόξους γονείς και βαπτιστήκαμε εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος είναι μέγα χάρισμα.
Το ότι μας κοινώνησαν, οι περισσότεροι εξ αυτών, έστω και μια φορά ή δύο, όταν ήμασταν μωρά είναι και αυτό μία Θεία Δωρεά.
Το ότι έχουμε μάτια και βλέπουμε, αυτιά και ακούμε, γλώσσα και ομιλούμε, χέρια που κινούμε, πόδια που περπατάμε, όλα αυτά δεν είναι μήπως δώρα του Θεού; Για σκεφτείτε αν ήμασταν, κουφοί, τυφλοί, βουβοί ή παράλυτοι; Η υγεία του σώματος, η αντοχή στους κόπους, η υπομονή στις αρρώστιες, στους πόνους και στα βάσανα της ζωής, μήπως αυτά δεν είναι τάλαντα και χαρίσματα του Αγίου Θεού;
Το μυαλό, ο νους, η κρίσις, η μνήμη, μήπως δεν είναι από τις πλέον υψηλές δωρεές του Θεού;
Μέγα λοιπόν χάρισμα το μυαλό μας, και πιστεύω πως απ’ αυτό έχουμε όλοι μας, Δόξα σοι ο Θεός. Γι’ αυτό κρίνω και βγάζω συμπεράσματα, όπως και σεις. Κρίνω και αποφασίζω. Κρίνω και τα θέτω αυτά που αποφάσισα σε εφαρμογή. Προβληματίζομαι σε διάφορες υποθέσεις, και κάνω τις επιλογές μου. Και όλα αυτά με τη δύναμη του μυαλού, της λογικής και της κριτικής ικανότητος.
Μας πλάθει ο Θεός κατ’ εικόνα αυτού και καθ’ ομοίωσιν. Ιδού η μεγίστη δωρεά! Το μέγιστον ευεργέτημα! Είμεθα εικόνες του Θεού, παιδιά του Θεού, θεοί κατά χάριν, με μυαλό! Με σκέψη. Με κρίση. Με θέληση. Με αισθήσεις και προαίρεση. Ιδού το μεγαλείο του Θεού.
Ιδού τα χαρίσματά του στον άνθρωπον. Το εφευρετικό μυαλό που προάγει τις επιστήμες για το καλό της ανθρωπότητος. Η καλλιτεχνική ευαισθησία, τα ηγετικά προσόντα. Η αξιοποίησις της εξουσίας για το καλό της κοινωνίας, και της πατρίδος μας. Και ο πλούτος με τα πολλά αγαθά για κείνους που τα κατέχουν, είναι όλα αυτά πολύτιμα τάλαντα όπως και κείνα που αναφέραμε, αν μ’ αυτά ευεργετήσουμε ή ευεργετήσουν τους φτωχούς, τους ανέργους, τους αστέγους, και γενικά ολόκληρο το έθνος κτίζοντας νοσοκομεία και ευαγή ιδρύματα.
Χριστιανοί, άνδρες και γυναίκες, άγαμοι και έγγαμοι, νέοι, γέροι και παιδιά, όλοι μας ως Ορθόδοξοι χριστιανοί, έχομε ένα ιδιαίτερο, ιδιαίτερο χάρισμα. Τη φωνή της συνειδήσεως. Και μόνον αυτή φτάνει, αν την εκμεταλλευτούμε σωστά να μας βάλλει στην Βασιλείαν του Θεού.
Επίσης έχουμε τη σωστική χάρη της Θείας Κοινωνίας, και της Ιεράς Εξομολογήσεως, που είναι θείες δωρεές και τάλαντα που σώζουν.
Όταν προσεύχεσαι συ και συ κάθε βράδυ, όταν προσεύχεσαι με την ευχούλα «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», όταν εκκλησιάζεσαι κάθε Κυριακή, όταν μελετάς κάθε μέρα το ιερόν Ευαγγέλιο, να λοιπόν πως αυξάνεις μέσα στην ψυχή σου τα πνευματικά χαρίσματα του Αγίου Θεού. Όταν πολεμάς τα πάθη σου, όταν καλλιεργείς τις Ευαγγελικές εντολές, όταν μάχεσαι εναντίον της κακίας του διαβόλου, όταν αντιστέκεσαι στις προσβολές και αυτού και της κακίας του κόσμου, ιδού πώς πολλαπλασιάζεις τις δωρεές και τα τάλαντα του Αγίου Θεού.
Όταν κάνουμε πολλή υπομονή, ευδόκιμη υπομονή, και προπαντός όταν συγχωρούμε με όλη μας την καρδιά χωρίς κακίες και κρατούμενα, τότε ανοίγουν οι ουρανοί και ακούμε τη φωνή του Θεού Πατρός να μας βεβαιώνει. «Ευ δούλε αγαθέ, επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου».
Άρα είναι ανεκτίμητα τα χαρίσματα του Θεού, και τα υλικά, και τα διανοητικά, το μυαλό, η λογική, η μνήμη και λοιπά, και τα πνευματικά.
Στα ιδιαίτερα χαρίσματα ανήκουν επίσης η ρητορική ικανότητα, η χρυσή μελωδία στη φωνή, το συγγραφικό και ποιητικό ταλέντο, η μελοποίησις κειμένων, η εκμετάλευσις των ήχων, η αγιογραφία και άλλα πολλά. Τα πάντα, και αυτή η ζωή μας, τα εμπλουτίζει η Θεία Χάρις η οποία σε κάθε βήμα, αυτού του βίου μας, μας φωτίζει, μας καθοδηγεί, μας συμπαρίσταται, μας δυναμώνει και μας εμψυχώνει για να πράττουμε το καλό και το αγαθό και να αποφεύγουμε το κακό, το πονηρό, το αισχρό, το βλάσφημο.
Οι δύο διαχειριστές αυτής της παραβολής αυτό έκαναν. Παρέλαβαν τα τάλαντα, δηλαδή τα υλικά, τα διανοητικά και τα πνευματικά προσόντα, και αγαθά από τον Θεόν και τα πολλαπλασίασαν. Διότι αυτή ήταν η υποχρέωσή τους.

Ο  τρίτος όμως διαχειριστής τιμωρήθηκε. Δεν επεξεργάστηκε το αγαθόν, το τάλαντον που του προσφέρθηκε. Μικρό το ποσόν που δόθηκε θα πείτε. Ναι αλλά μικρότερος και ο κόπος όμως που έπρεπε να καταβάλλει για να το αξιοποιήσει. Εκείνος όχι μόνον δεν το αξιοποίησε αλλά και το αχρήστεψε θάπτοντάς το μέσα στη γη. Άρα ένοχος μπροστά στο Θεό, δεν είναι μόνον εκείνος που σπαταλά τις δωρεές του Θεού στην αμαρτία, αλλά και κείνος που τις αχρηστεύει με την αδιαφορία και την τεμπελιά του.
Ας αξιοποιήσουμε λοιπόν τα τάλαντα που μας έδωσε ο Κύριος!
Ας τα πολλαπλασιάσουμε για να ακούσουμε την πρόσκληση στην Βασιλεία Του.