.δ.
 

 

ΠΝΕΥΜ.ΛΟΓΟΙ - ΟΜΙΛΙΕΣ

 

 

 

 








 



 

 

 

 

 

Ζ' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Η Ευαγγελική Περικοπή της Θείας Λειτουργίας.(Ματθ. θ’ 27-35)

«27 Και παράγοντι εκείθεν τω Ιησού ηκολούθησαν αυτώ δύο τυφλοί κράζοντες και λέγοντες· Ελέησον ημάς, υιέ Δαυίδ. 28 ελθόντι δε εις την οικίαν προσήλθον αυτω οι τυφλοί, και λέγει αυτοις ο Ιησούς· πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι; λέγουσιν αυτώ· ναί, Κύριε. 29 τότε ήψατο των οφθαλμών αυτών λέγων· κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν. 30 και ανεώχθησαν αυτών οι οφθαλμοί· και ενεβριμήσατο αυτοίς ο Ιησούς λέγων· Οράτε μηδείς γινωσκέτω. 31 οι δε εξελθόντες διεφήμισαν αυτόν εν όλη τη γή εκείνη.32 Αυτών δε εξερχομένων ιδού προσήνεγκαν αυτω άνθρωπον κωφόν δαιμονιζόμενον· 33 και εκβληθέντος του δαιμονίου ελάλησεν ο κωφός, και εθαύμασαν οι όχλοι λέγοντες ότι ουδέποτε εφάνη ούτως εν τω Ισραήλ. 34 οι δε Φαρισαίοι έλεγον· εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια.35 Και περιήγεν ο Ιησούς τας πόλεις πάσας και τας κώμας διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτων και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ.»
.

Στο παραπάνω κείμενο γίνεται λόγος για δύο θαύματα του Ιησού, για τη θεραπεία δύο τυφλών και ενός κωφού δαιμονιζόμενου. Θεραπείες τυφλών μας αφηγούνται συχνά οι ευαγγελιστές για να δείξουν ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, ο οποίος αναμενόταν να έλθει για να χαρίσει, μεταξύ άλλων, και το φως στους τυφλούς. Ο Χριστός, με την θεία αυθεντία αυτού που διακηρύσσει ότι είναι «το φως του κόσμου» αγγίζει τα κλειστά μάτια των δύο τυφλών της διηγήσεως που ζητούν έλεος και βοήθεια και τους λέει:
-«Κατά την πίστιν ημών γενηθήτω υμίν». Και αυτό το «γενηθήτω» δεν μπορεί παρά να μας φέρει στο νου τη δημιουργική προσταγή του Θεού κατά τη δημιουργία του κόσμου, όπως την περιγράφει η Π. Διαθήκη στο βιβλίο της Γενέσεως (Γεν. 1, 6 14 κλπ.).
Ο ενσαρκωμένος Υιός του Θεού έρχεται να αποκαταστήσει το χαλασμένο από τη φθορά και την αμαρτία δημιούργημα. Όπως με την αυθεντική προσταγή του Θεού δημιουργήθηκε ο κόσμος και ο άνθρωπος, έτσι με την ίδια αυθεντικότητα αναδημιουργείται ο άνθρωπος από τον Υιό του Θεού για να γίνει ένα καινούργιο πλάσμα, μέλος της Εκκλησίας, κληρονόμος των θείων δώρων, απαλλαγμένος από την τυφλότητα από τη δαιμονική κυριαρχία, από το μίσος και από το θάνατο.
Τέτοιες θεραπείες τυφλών ή κωφών συναντούμε συχνά στα Ευαγγέλια, γι’ αυτό θα μείνουμε και σήμερα σε θέματα όπως η πίστη σαν προϋπόθεση του θαύματος, (το είδαμε και στη προηγούμενη Κυριακή ΣΤ'Ματθαίου).
Τη σημασία της πίστεως για την πνευματική μας ζωή αλλά και για την πραγματοποίηση κάθε θαύματος και κάθε αιτήματός μας προς τον Θεό, τονίζεται στη περικοπή: “Σύμφωνα με την πίστη σας ας γίνει”, λέει ο Χριστός, θέλοντας να δείξει σε όλους ότι για να πραγματοποιηθεί το θαύμα, είναι απαραίτητο να γίνει το προσωπικό μας θαύμα μέσα στην καρδιά μας, η απόκτηση δηλαδή της πίστεως, που δεν είναι άλλο από την υπέρβαση του ορθολογισμού και του υλικού τρόπου θεώρησης των πραγμάτων. Ακόμη, μέσα από τα δύο παραπάνω θαύματα, υπογραμμίζεται για άλλη μια φορά το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας, ότι ο Θεός βλέπει τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική οντότητα και επιτελεί το θαύμα με γνώμονα την σωτηρία του ανθρώπου.
Εκείνο ωστόσο που ξεχωρίζει στη σημερινή περικοπή, είναι ότι ο Χριστός, με αυστηρό τόνο, λέει στους θεραπευμένους τυφλούς να μη πουν σε κανένα για το θαύμα που τους έκανε. Ο Θεός δεν επιτελεί το θαύμα για να διαφημίσει την θεότητά Του, δεν έχει ανάγκη διαφήμισης. Άλλωστε, οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στη δύναμη του Θεού, όσα θαύματα και αν γίνουν μπροστά στα μάτια τους, θα συνεχίσουν να είναι άπιστοι και να αμφισβητούν τα πάντα, όπως οι Φαρισαίοι της σημερινής περικοπής. Αυτό συμβαίνει γιατί η πίστη προς τον Θεό δεν είναι αποτέλεσμα πειθούς, αλλά αποτελεί υπέρβαση του ορθολογιστικού τρόπου θεώρησης των πραγμάτων. Επομένως, όσα θαύματα και να διηγηθούμε σε ανθρώπους που αμφισβητούν τον Θεό, δεν πρόκειται εκείνοι να ωφεληθούν, αλλά μάλλον θα χλευάσουν και τη δική μας πίστη. Επίσης ζητά ο Κύριος να μη διαφημίζεται το θαύμα, επειδή μια τέτοια κίνηση ενδέχεται να καλλιεργήσει στην καρδιά μας τάσεις υπερηφάνειας, ότι δηλαδή εμείς υπερέχουμε των άλλων ανθρώπων. Στην περίπτωση αυτή το αποτέλεσμα είναι αντίθετο από το θέλημα του Θεό, καθώς οδηγούμαστε στο βάραθρο της αυτοδικαίωσης, δηλαδή του εγωισμού. Αν νιώθουμε ευεργετημένοι από τον Θεό, αυτό δεν πρέπει να αποτελεί αφορμή για καύχηση, ότι δήθεν ο Θεός μάς εισακούει επειδή είμαστε άξιοι για κάτι τέτοιο, αλλά μάλλον οφείλουμε να αισθανόμαστε περισσότερο ασθενείς πνευματικά. Ο Θεός δηλαδή επεμβαίνει στη ζωή μας, επειδή μόνοι μας δεν έχουμε τη δύναμη ή την ικανότητα να σώσουμε τον εαυτό μας.
Δεν θα σταθούμε όμως άλλο σε αυτά τα σημεία, Θα σταματήσουμε στην ερμηνεία που δίνουν οι φαρισαίοι για τα θαύματα.
Ενώ ο λαός θαυμάζει και εκπλήσσεται και αναγνωρίζει τον έκτακτο και μοναδικό χαρακτήρα της θεραπείας, που έκανε ο Ιησούς, οι φαρισαίοι υποστηρίζουν ότι «εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια». Ερμηνεύουν τη θεραπεία σαν αποτέλεσμα συνεργασίας του Χριστού με τον αρχισατα­νά, ανατρέποντας έτσι την πραγματικότητα που είναι η αποκάλυψη της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, τον ταλαιπωρημένο και αγνώριστο από τη φθορά της αμαρτίας, και αποδίδοντας ενέργειες του Θεού στο σατανά. Σε κάποια άλλη περίπτωση χαρακτηρίζει ο Ιησούς τη φαρισαϊκή αυτή ερμηνεία σαν βλασφημία εναντίον του Αγίου Πνεύματος, γιατί όποιος στο πρόσωπο και το έργο του Ιησού δεν αναγνωρίζει το Πνεύμα του Θεού και δεν βλέπει το καταλυτικό έργο του Θεού εναντίον των δαιμονικών στοιχείων, αυτός βλασφημεί κατά του Αγίου Πνεύματος και διαστρεβλώνει τόσο πολύ τα πράγματα, ώστε να στερεί και τον εαυτό του από κάθε ελπίδα μετάνοιας και συνεπώς συγχωρήσεως.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι φαρισαίοι δεν αρνούνται την πραγματικότητα των θαυμάτων του Χριστού, αλλά προσπαθούν να τα ερμηνεύουν με τρόπο διαστρεβλωτικό της αλήθειας. Έτσι αποδεικνύονται πρόδρομοι των διαφόρων ορθολογιστών των κατοπινών χρόνων, οι οποίοι προσπάθησαν να αποδώσουν τα θαύματα της Κ. Διαθήκης σε φυσικά αίτια, σε ψυχολογικά φαινόμενα ή ακόμη σε φαντασιώσεις των μαθητών. Τα θαύματα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με τρόπο ψυχρό και εγκεφαλικό, ούτε γίνονται για να προκαλέσουν την πίστη στον άνθρωπο αλλά την προϋποθέτουν. Κι ακόμη χρειάζεται καθαρή καρδιά απαλλαγμένη από την κακότητα, την ιδιοτέλεια και το μίσος, και θείος φωτισμός για να αναγνωρίσει ο άνθρωπος στα θαύματα του Χριστού την αποκάλυψη της βασιλείας του Θεού, τη φανέρωση της θείας αγάπης, τον νέο κόσμο της ελπίδας που ανατέλλει για τους πιστούς. Τα θαύματα της αγάπης του Θεού δεν σταμάτησαν ποτέ μέχρι σήμερα, ούτε εμποδίστηκαν από τις κακόβουλες ερμηνείες των αρνητών της πίστεως. Μόνο που χρειάζεται να τα δει κανείς με το πρίσμα του βιώματος της πίστεως, μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας, τα οποία είναι τα διαρκή θαύματα του Αγίου Πνεύματος στη διάρκεια της ιστορίας.
Όποιος περιμένει να δει θαύμα για να πιστέψει στο Χριστό, θα μένει πάντοτε σε μια άκαρπη αναμονή ή θα τραπεί σε μια ψυχρή ορθολογιστική αντιμετώπιση της θρησκείας, μόνον όποιος πιστέψει και ζήσει την πραγματική ζωή της Εκκλησίας, θα βρεθεί μπροστά στο θαύμα της αγάπης του Θεού που είναι η σωτηρία, ο νέος κόσμος της αναστάσεως.
Η σημερινή περικοπή, πέρα από τη μεσσιανική αυθεντία του Χριστού και την εμμονή των ασθενών στην αίτηση του θείου ελέους, θέλει, με την τελική παρατήρησή της για την ερμηνεία των θαυμάτων από τους φαρισαίους, να μας υπομνήσει την αλήθεια ότι η συνάντησή μας με το θαύμα της αγάπης του Θεού πραγματοποιείται μακριά από τους ορθολογισμούς, μακριά από τις κακόβουλες διαστρεβλώσεις, μέσα στη νέκρωση του εαυτού μας και την ανάστασή του στη νέα ζωή που την εμπνέει και την καθοδηγεί το Πνεύμα του Θεού.