|
Η Ευαγγελική Περικοπή
της Θείας Λειτουργίας.(Ματθ.
I δ’ 14-22)
<<Τω καιρώ εκείνω, εξελθών ο Ιησούς είδε πολύν όχλον,
και εσπλαγχνίσθη επ’ αυτοίς, και εθεράπευσε τους αρρώστους αυτών.
Οψίας δέ γενομένης προσήλθον αυτώ οι μαθηταί αυτού λέγοντες»
έρημός εστιν ο τόπος και η ώρα ήδη παρήλθεν, απόλυσον τους όχλους,
ίνα απελθόντες εις τας κώμας αγοράσωσιν εαυτοίς βρώματα. Ο δέ
Ιησούς είπεν αυτοίς» ου χρείαν έχουσιν απελθείν, δότε αυτοίς
υμείς φαγείν. Οι δέ λέγουσιν Αυτώ» ουκ έχομεν ώδε ει μή πέντε
άρτους και δύο ιχθύας. Ο δέ είπε» φέρετέ μοι αυτούς ώδε. Και
κελεύσας τους όχλους ανακλιθήναι επι τους χόρτους, λαβών τους
πέντε άρτους και τους δύο ιχθύας, αναβλέψας εις τον ουρανόν,
ευλόγησε και κλάσας έδωκε τοις μαθηταίς τους άρτους, οι δέ μαθηταί
τοις όχλοις. Και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν, και ήραν το
περισσεύον των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. Οι δέ εσθίοντες
ήσαν άνδρες ωσεί πεντακισχίλιοι, χωρίς γυναικών και παιδίων.
Και ευθέως ηνάγκασεν ο Ιησούς τους μαθητάς Αυτού εμβήναι εις
το πλοίον και προάγειν αυτόν εις το πέραν, έως ού απολύση τους
όχλους.>>
Ο χορτασμός
του πεινασμένου λαού στην Παλαιστίνη αποτελούσε σημάδι μεσσιανικό:
Αυτός που δίνει τροφή στα πλήθη και μάλιστα με τρόπο υπερφυσικό
δεν μπορεί παρά να είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας.
Όμως «ο άνθρωπος δεν ζεί μόνο με το ψωμί αλλά με κάθε
λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού». Ωστόσο, όταν
ο ίδιος έκρινε πως ήλθε η κατάλληλη στιγμή, έκανε το θαύμα του
πολλαπλασιασμού των άρτων και χόρτασε πέντε χιλιάδες λαού.
Το γεγονός αυτο αφηγούνται όλοι οι ευαγγελιστές (βλ. Μάρκ. 6,
31-44. 8, 1-9. Ματθ. 14, 14-22. 15, 32-39. Ιωάν. 6, 1-15), όχι
μόνο γιατί είναι εντυπωσιακό και μοναδικό στό είδος του, αλλά
γιατί κρύβει μέσα του ένα βαθύτερο συμβολισμό και ένα ουσιαστικότερο
περιεχόμενο.
Είναι θαύμα της αγάπης του Θεού το ότι με πέντε ψωμιά και δυο
ψάρια χορταίνουν πέντε χιλιάδες άνθρωποι!
Η εκκλησία μας είδε ένα ουσιαστικότερο περιεχόμενο: Αναγνώρισε
την προτύπωση του «άρτου της ζωής», της πραγματικής
τροφής που όποιος την τρώγει ζει αιώνια, χωρίς να φοβάται την
πείνα και τον θάνατο. Και ο άρτος αυτός είναι ο ίδιος ο Υιός
του Θεού πού προσφέρεται να θανατωθεί στον σταυρό για να ζήσει
ο κόσμος. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης ευθύς μετά τη διήγηση του θαύματος,
παραθέτει μία ομιλία του Ιησού περί θείας Ευχαριστίας, στην
οποία λέγει μεταξύ άλλων τα εξής: «Αυτός που τρώει τη σάρκα
μου και πίνει το αίμα μου έχει ζωή παντοτινή..» (Ιωάν. 6, 54).
Πολύ σοφά οι Πατέρες της εκκλησίας χαρακτήρισαν το σώμα και
το αίμα του Χριστού πού προσφέρεται στον άνθρωπο με το μυστήριο
της θείας Ευχαριστίας ως «φάρμακο αθανασίας».
Μετά το θαύμα αυτό ο Χριστός
πάει να προσευχηθεί. Δεν πρέπει ο λαός να μείνει στο εξωτερικό
σημάδι.
Είναι προεικόνιση της
θείας Ευχαριστίας. Άλλωστε και η ορολογία της διηγήσεώς
μας («λαβών», «αναβλέψας εις τον ουρανόν», «ευλόγησε», «και
κλάσας έδωκε») μας ενθυμίζει τη διήγηση περί του Μυστικού Δείπνου
(Ματθ. 26, 26-29. Μάρκ. 14, 22-25. Λουκ. 22, 15-20).
Το μήνυμα της περικοπής μας μπορεί να συνοψιστεί στο εξής: Ο
Χριστός δεν εκπροσωπεί απλά μία ωραία και υψηλή διδασκαλία που
εξυψώνει ηθικά τους ανθρώπους, αλλ’ είναι και μυστήριο, το μυστήριο
του άρτου και του οίνου, που αποτελεί πηγή ζωής και φάρμακο
αθανασίας. «Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον
αιώνα» (Ιωάν. 6, 51).
|
