ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΣ
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)

Εάν η μνήμη κάθε αγίου, είναι κοινή αφορμή ευφροσύνης και πρόξενος μεγάλης ωφέλειας σ' όλους, διότι εγκωμιάζεται δίκαιος, πόσο περισσότερο της κορυφαίας άκρας του κορυφαίου χορού των Αποστόλων, Πέτρου και Παύλου.
Αυτοί είναι κοινοί πατέρες και καθοδηγητές όλων όσων έχουν το όνομα από το Χριστό, αποστόλων, μαρτύρων, οσίων, ιεραρχών, ποιμένων και ποιμαινομένων, διδασκάλων και διδασκομένων, όλων, ως αρχιποιμένες και αρχιτέκτονες της κοινής όλων ευσεβείας και αρετής και ως φωστήρες στον κόσμο που υπερβάλλουν σε λάμψη ολους όσους διέλαμψαν με ευσέβεια και αρετή.
Τέτοιοι φωστήρες φαιδρύνουν την Εκκλησία, γιατί η συνάντησή τους δεν προκαλεί έκλειψη, αλλά περίσσεια φωτός.
Αφού μετέσχον και οι δύο της αδιάκοπης πηγής και του αιωνίου φωτός του Χριστού, εξ ίσου, απέκτησαν ίσιο και το ύψος και τη δόξα και τη λαμπρότητα.
Ο απόστολος Πέτρος ως πατέρας του γένους που άκουσε από το Κύριο: <<συ είσαι Πέτρος κι' επάνω σε αυτή τη πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου>> (Ματθ.16,18), φθονήθηκε από τον αρχέκακο και πλανήθηκε, μάλιστα από τα δεξιά όταν είπε ο Κύριος ότι αυτή τη νύχτα θα σκανδαλισθείτε όλοι απέναντί μου. Αντείπε με απείθεια και έθεσε το εαυτό του υπεράνω των άλλων, λέγοντας ότι και αν όλοι σκανδαλισθούν, όχι πάντως εγώ. Επειδή καταλήφθηκε από αλαζονεία, εγκαταλείπεται περισσότερο από του άλλους, για να ταπεινωθεί περισσότερο από τους άλλους, αλλά και να αναφανεί λαμπρότερος.
Πως; Με την αυτοκριτική του, τη μεγάλη του λύπη και μετάνοια και με το δραστικό για την εξιλέωση φάρμακο, τα δάκρυα. <<Καρδία καθαρή, συντριμμένη και ταπεινωμένη, δεν θα εξουθενώσει ο Θεός>>.
Η κατά Θεό λύπη προκαλεί οριστική μετάνοια για τη σωτηρία, <<όποιος σπείρει την ικεσία με δάκρυα, θα θερίσει με αγαλλίαση την άφεση>>. (Ψαλμ. 125,5).
Μάλιστα εξερρίζωσε τελείως από τη ψυχή του το πάθος του όπως φαίνεται όταν ο Κύριος τον ερώτησε αργότερα αν τον αγαπά. Αυτός που πρωτύτερα, και χωρίς να ερωτηθεί, τοποθετούσε πάνω από τους άλλους τον εαυτό του, τώρα ερωτώμενος συναινεί μεν ότι αγαπά τον Κύριο, παραλείπει όμως τη λέξη "περισσότερο" λέγοντας <<ναι, Κύριε, συ γνωρίζεις τα πάντα, συ γνωρίζεις ότι σε αγαπώ>>. Ερωτάται μάλιστα τρείς φορές ώστε με την τριπλή ομολογία του να θεραπευθεί η τριπλή άρνησή του. Και ο χορηγός της σωτηρίας από υπερβολική φιλανθρωπία ως αυτόκλητος μάλλον ως αυτοπαράκλητος τον τοποθετεί βοσκό στα πρόβατα. Όπως πριν τον έθεσε θεμέλιο όταν ονομάζει οικοδομή την ομάδα των πιστευόντων και όταν ο λόγος ήταν για την αλιεία τον έκανε αλιέα ανθρώπων, τώρα τον κάνει ποιμένα και αρχιποιμένα όλης της Εκκλησίας του. Μάλιστα του υπόσχεται ότι θα τον περιζώσει με τόση δύναμη, ώστε και μέχρι θάνατο σταυρικό να υπομείνει.
Για τον απόστολο Παύλο ποιά γλώσσα να μιλήσει τη μέχρι θανάτου καρτερία εκείνου για χάρη του Χριστού, αφού πέθαινε καθημερινά και δεν ζούσε πλέον ο ίδιος, αλλά είχε μέσα του ζωντανό το Χριστό, όπως ο ίδιος λέγει. Και σε ποιόν από όλους θα παραχωρήσει ίσο ζήλο παρά μόνο στον απόστολο Πέτρο. Πόσο ταπεινός δε είναι, άκουσε τον ίδιο να λέγει: <<εγώ είμαι ο ελάχιστος των Αποστόλων που δεν είμαι ικανός να καλούμαι απόστολος>>.
Ο Κύριος λέγει περί του Παύλου προς τον Ανανία: <<Αυτός είναι σκεύος εκλογής μου για να βαστάσει το όνομά μου ενώπιον εθνών και βασιλέων>>. Ποιό όνομα; Φυσικά το δοσμένο σε εμάς, στην Εκκλησία του Χριστού, τη οποία βαστάζει ο Πέτρος ως θεμέλιο. Βλέπετε πόση είναι η λαμπρότητα και η ομοτιμία του Πέτρου και του Παύλου; Γι' αυτό και αυτή τώρα απονέμει μιά και την ίδια τιμή και στους δύο, συνεορτάζοντας ομότιμα και τους δύο.
Και εμείς εξετάζοντας το τέλος τους, ας μιμηθούμε τη διαγωγή τους και αν όχι τα άλλα, τουλάχιστον την από την ταπείνωση και μετάνοια διόρθωση. Η διόρθωση από τη μετάνοια αρμόζει σε μας περισσότερο παρά σε εκείνους, αφού κάθε ημέρα κάνουμε ο καθένας πταίσματα και απο πουθενά αλλού δεν υπάρχει για μας ελπίδα σωτηρίας, αν δεν την εξασφαλίσουμε από τη διαρκή μετάνοια. Προηγείται δε της μετανοίας η επίγνωση των πταισμάτων μας, όπως λέγει ο ψαλμωδός <<ελέησόν με, γιατί γνωρίζω την ανομία μου>> ελκύοντας έτσι το έλεος και με την εξαγόρευση έρχεται τελεία άφεση. Και όπως λέγει ο απόστολος Παύλος με τη κατά Θεό λύπη ακολουθεί φυσικά η με συντριμμένη καρδιά εξαγόρευση και δέηση προς το Θεό και η υπόσχεση στο εξής αποχή από τις κακίες που αυτό είναι η μετάνοια.
Και ο απόστολος Παύλος με τη μετάνοια κέρδισε τη προστασία της Εκκλησίας του Χριστού μετά την επιστροφή και τη προκοπή και την παραπάνω από τους άλλους οικείωση προς το Θεό, γιατί η μετάνοια, αν είναι αληθινά από τη καρδιά, πείθει τον κάτοχό της να μην επιδίδεται πλέον στις αμαρτίες, αλλά να καταφρονεί τα παρόντα, να αφιερώνεται στα μέλλοντα, να αγωνίζεται κατά των παθών, να επιδιώκει τις αρετές, να εγκρατεύεται, να επαγρυπνεί, να είναι ελεήμων στους πταίοντας και στους έχοντας ανάγκη της βοηθείας του με όσα έχει, λόγια, έργα, χρήματα για να κερδίσει τη φιλανθρωπία και τη θεία ευμένεια και να πετύχει το αιώνιο έλεος.

(Απόσπασμα από: ΠΑΤΕΡ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΓΡΗΓ.ΠΑΛΑΜΑΣ"Τ.10)