Ο
άγιος και μέγας Γρηγόριος
υπήρξε κατά τους ειδικούς από τους μεγαλύτερους
ποιητές στο κόσμο. Μάλιστα έγραψε τα ποιήματά του σε Ομηρική
γλώσσα. Σπούδασε στη Καισάρεια, στην Αλέξάνδρεια (όπου γνώρισε
τον άγιο Αθανάσιο και άγιο Αντώνιο) και στην Αθήνα, μαζί με
τον Μέγα Βασίλειο που συνδέθηκαν με μεγάλη φιλία σε όλη τους
τη ζωή. Ήσαν μία ψυχή σε δύο σώματα, όπως ελέγετο. Έζησε στούς
χρόνους του βασιλιά Ουάλεντος, του Ιουλιανού και του Μεγάλου
Θεοδοσίου, ο οποίος και τον πίεσε να γίνει αρχιεπίσκοπος για
να επαναφέρει την Ορθοδοξία από τους "Αρειανούς" που
άλωσαν την Πόλη.
Καταγόταν από την Αριανζό, κωμόπολη της Καππαδοκίας και γεννήθηκε
το 329 από τον Γρηγόριο, επίσκοπο Ναζιανζού και τη Νόννα, την
εξαίρετη μητέρα του, που τον βοήθησε τα μέγιστα στη πνευματική
του πρόοδο.
'Οπως λέγει ο άγιος Νικόδημος στο συναξάρι του, άν έπρεπε να
γίνει ένας έμψυχος στύλος συνθέμενος από όλες τις αρετές, αυτός
θα ήταν ο Γρηγόριος.
Διότι υπερνίκησε με τη λαμπρότητα της ζωής του και στη πράξη
και στη θεωρία, ώστε όλοι ενικώντο από τη σοφία του. Έδωσε όλες
του τίς δυνάμεις και τη σοφία του στην αντιμετώπιση των αιρετικών
για την Αγία Τριάδα, γι΄ αυτό και κατ' εξαίρεση ονομάσθηκε Θεολόγος.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι όταν ανέλαβε αρχιεπίσκοπος
στη Κων/πολη (381) υπήρχε μόνο μία Ορθόδοξη εκκλησία και πολλές
''Αρειανές'' και μέσα σε δύο χρόνια με τη σοφία του, τους αγώνες
του και τη βοήθεια του Τριαδικού Θεού, άφησε μόνο μια ''Αρειανή"
και όλες τις άλλες έφερε στην Ορθοδοξία.
Ήταν λάτρης της ησυχίας και συχνά κατέφευγε στο Πόντο, κοντά
στο φίλο του Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στη πνευματική
ζωή. Εκεί έγραψε το γνωστό έργο του ''η φυγή στην έρημο'' εγκώμιο
της Ιερωσύνης. Πάντα και με θερμές παρακλήσεις των δικών του
έμπαινε στην ενεργό δράση και σύντομα τελείωνε το έργο του για
να επιστρέψει ξανά στη μόνωση. Συνδύαζε την άσκηση με την ιεραποστολή
όσο κανένας. Το ίδιο συνδύαζε τη πράξη με τη θεωρία. Δεν ήθελε
να γίνει επίσκοπος από φόβο για το ύψος του λειτουργήματος και
όπως ανέφερε: <<δεν επείσθην, αλλ' εβιάσθην>>. Με
απαγωγή από τον Πόντο τον έφεραν και τον έκαναν επίσκοπο. Από
την μόνωση στη Σελεύκεια, τον κάλεσαν πιεστικά γιά την Κωνσταντινούπολη
όπου με τους γνωστούς απολογητικούς λόγους του στο ναό της Αναστασίας,
συνέτριψε τους οπαδούς του Αρείου που τότε κατείχαν ακόμη και
την Αγία Σοφία και παρά τίς προσπάθειές τους να τόν εξοντώσουν.
Όμως γνώρισε πολύ πόνο στη ζωή του ειδικά από θανάτους των συγγενών
του σε σημείο να πεί σε ένα του ποίημα: <<Αν αξίζω, γιατί
τόσο πόνο σε μένα Χριστέ μου, αν δεν αξίζω γατί με δημιούργησες;>>
Ο Κύριος απαντούσε βέβαια με ουράνιες αποκαλύψεις σαν αυτές
που δέχθηκε ο απόστολος Παύλος.
Άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο και πολλά φιλοσοφημένα ποιήματα.
Τη τελευταία του πνοή άφησε ευρισκόμενος στην αγαπημένη του
μόνωση κοντά στη γενέτειρά του Αριανζό το 390 και εορτάζεται
στις 25 Ιανουαρίου και στις 30 Ιανουαρίου, των τριών Ιεραρχών.
______________
Βιβλιογραφία:<<Ο πληγωμένος αετός>> Στυλ.Γ.Παπαδόπουλου.
|
