|
Την
παραμονή της Κυριακής <<του Τελώνη και του Φαρισαίου>>,
στον Εσπερινό του Σαββάτου εμφανίζεται γιά πρώτη φορά το λειτουργικό
βιβλίο <<Τριώδιο>> και διαβάζονται διάφορα
κείμενα που τα προσθέτουμε στους συνηθισμένους ύμνους της εβδομαδιαίας
αναστάσιμης ακολουθίας. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα (Λουκ.18,10-14)
περιγράφει έναν άνθρωπο που είναι πάντα ευχαριστημένος με τον
εαυτό του και που νομίζει ότι συμμορφώνεται με όλες τις απαιτήσεις
της θρησκείας. Είναι βέβαιος για τον εαυτό του και πολύ περήφανος.
Στην πραγματικότητα όμως έχει παραποιήσει το νόημα της θρησκείας.
Όσο για τον Τελώνη, αυτός ταπεινώνει τον εαυτό του και αυτή
η ταπείνωση τον δικαιώνει μπροστά στον Θεό.
Αν υπάρχει μια ηθική αξία που σχεδόν απόλυτα παραθεωρείται ή
αγνοείται σήμερα είναι πραγματικά η ταπείνωση. Ο πολιτισμός
στον οποίο ζούμε διαρκώς ενσταλάζει μέσα μας την έννοια της
υπερηφάνειας, της αυτοεξύμνησης και της αυτοδικαίωσης.
Η ταπείνωση -είτε ατομική, είτε ομαδική, είτε εθνική είναι -θεωρείται
δείγμα αδυναμίας, κάτι ανάρμοστο για έναν αληθινό άνθρωπο.
Ο Θεός είναι ταπεινός γιατί είναι τέλειος. Η ταπείνωσή
Του είναι η δόξα Του και η πηγή κάθε αληθινής ομορφιάς, τελειότητας
και καλοσύνης. Αυτό συνέβηκε με την Παναγία, τη Μητέρα του Χριστού,
που η ταπείνωση την έκανε χαρά όλης της οικουμένης και αυτό
συνέβη με όλους τους αγίους.
Πως κανείς γίνεται ταπεινός; Με την ενατένιση του Χριστού, που
είναι η σαρκωμένη Θεία ταπείνωση.
Η περίοδος λοιπόν της Μ.Σαρακοστής αρχίζει με μια αναζήτηση,
μια προσευχή για ταπείνωση που είναι η αρχή της αληθινής μετάνοιας.
Η μετάνοια επομένως είναι θεμελιωμένη στην ταπείνωση.
__________________
(ALEXANDER SCHMEMANN-ΜΕΓΑΛΗ
ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
-ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ- ΕΚΔΟΣΕΙΣ <<ΑΚΡΙΤΑΣ>>
) |
