Αν συντρέξουμε στο συναξάρι του Σαββάτου προ της Απόκρεω στο Τριώδιον, διαβάζουμε το εξής σημείωμα «Επειδή δε πολλοί κατά καιρούς απέθανον άωρα ή εις ξενιτείαν, ή εις θάλασσαν, ή εις όρη και κρημνούς, ίσως δε και πένητες όντες ουκ ηξιώθησαν των διατεταγμένων μνημοσυνών, διά τούτο φιλανθρώπως οι θείοι Πατέρες κινούμενοι, εθέσπισαν σήμερον μνημόσυνον κοινόν πάντων των απ' αιώνος ευσεβώς τελευτησάντων χριστιανών, ίνα και όσοι των μερικών μνημοσυνών ουκ έτυχον συμπεριλαμβάνωνται εις το κοινόν τούτο και κείνοι. Προς τούτοις, επειδή αύριον ποιούμεν την ανάμνησιν της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, και επειδή οι κεκοιμημένοι ουδέ εκρίθησαν, ουδέ έλαβον έτι την τελείαν αντάμειψιν (Πραξ. 17,31-2 Πετρ. 2, 9, Εβρ. 11, 30-40) ευκαίρως ακαίρως μνημονεύει σήμερον των ψυχών η Εκκλησία και, εις το άπειρον έλεος του Θεού θαρρούσα, δέεται ίνα ελεήση τους αμαρτωλούς.
Ότι δε απάντων κοινώς των τεθνεώτων η μνήμη ενθυμίζει τον κοινόν θάνατον και εις ημάς εν καιρώ αρμοδίω και διεγείρει προς μετάνοιαν, τούτο έστι τρίτον αίτιον του παρόντος μνημόσυνου».
Η Δέηση γίνεται κατά την ακολουθία του εσπερινού της Παρασκευής στον οποίο μνημονεύονται όλες οι ψυχές των κεκοιμημένων μας « απ’ αρχής μέχρι των εσχάτων» όπως αναφέρει και η εκτενής συναπτή.

Όλα τα Σάββατα από την Εκκλησία μας είναι αφιερωμένα στις ψυχές που απήλθαν από αυτό το κόσμο.

Όμως αυτό το Ψυχοσάββατο και το άλλο της Πεντηκοστής, είναι αποκλειστικά αφιερωμένα για όλους τους ευσεβώς κεκοιμημένους.